...

Pamiętam,kiedy Cię pierwszy raz zobaczyłam wśród innych...byłaś najmniejsza ale wiedziałam,że Ty i ja będziemy sobie bardzo bliskie.

Na początku bardzo się bałaś,byłaś nieufna ale z każdym dniem stawałaś się coraz bardziej odważna.

Zwiedzałaś pokój...później czekałaś na mnie,aż przyjdę do Ciebie i pogadam,jak z najlepszą przyjaciółką.

Rano witałaś mnie radosnym piszczeniem a kiedy przychodziłam z pracy,czekałaś przy drzwiach jak pies.

Z każdym dniem kochałam Cię coraz bardziej,chyba nawet dostałam bzika na Twoim punkcie. Głaskałam,przytulałam,rozpieszczałam jak dziecko aż do świąt...

kiedy przestałaś jeść i pić...

Martwiłam się,jeździłam po lekarzach...upewniałam w diagnozie...karmiłam strzykawką i modliłam,żebyś wyzdrowiała. Było coraz gorzej,nikłaś mi w oczach a ja wylewałam łzy ze zmartwienia.

Nie mogłam spać bo wciąż myślałam o Tobie,robiłam te wszystkie papki,żeby przez strzykawkę przeszły i siedziałam przy Tobie,zawalając dom,pracę i wszystko inne...

bo Ty byłaś dla mnie najważniejsza!

Dziś przegrałam tą nierówną walkę a właściwie nie pozostawiono mi żadnego wyboru ale wiem,że teraz,tam po drugiej stronie tęczy już nie cierpisz,nic nie boli i że jesteś szczęśliwa...bo jesteś,prawda??

Nie ma Cię dopiero parę godzin a ja już tęsknie...i nie mogę pojąć dlaczego nas rozdzielono??

Wiesz,tak się teraz zastanawiam skąd bierze się tyle łez,bo one wciąż lecą...za każdym razem kiedy wydaje mi się,że mnie wołasz,lecą jeszcze bardziej.

Nie wchodzę do Twojego pokoju,nie mogę znieść tego pustego miejsca...

przeraża mnie tak okrutnie i aż się boję,co będzie jutro kiedy wstanę a Ty mnie nie zawołasz...

Pamiętaj,że zawsze będę Cię kochała,bo byłaś wyjątkowa!!